କଷ୍ଟ ନକରେ ନଷ୍ଟ

ଆଜ୍ଞା ନମସ୍କାର,
ଛୋଟ କଥାର ବଡ ବିଚାର ‘ଅମୃତ ବିନ୍ଦୁ ।' 'ଅମୃତ ବିନ୍ଦୁ'ର ଆଜିର ଅଧ୍ୟାୟରେ ଆମେ ଅନୁଶୀଳନ ଓ ଅନୁଭବ କରିବା କଷ୍ଟ କେମିତି ଜୀବନକୁ ନଷ୍ଟ କରେନି, ସେବାବଦରେ କିଛି କଥା କ୍ଷ ଆଜିର କଥାକୁ ଆପଣ ଗ୍ରହଣ କରିବେ, ବିଚାରିବେ ବୋଲି ଆଶା ।
ଥରେ ଗୋଟିଏ କୃଷକ ଭଗବାନଙ୍କ ଉପରେ ବହୁ ଅଭିମାନ କରିଥିଲା  । କେତେବେଳେ ବନ୍ୟା, ବାତ୍ୟା ତ କେତେବେଳେ ମରୁଡି ତା ଫସଲ ଉଜାଡି ଦେଉଥିଲେ  । ସେଥିପାଇଁ ତାର ପ୍ରବଳ ଅଭିମାନ ଥିଲା ଭଗବାନଙ୍କ ଉପରେ  ।
ଥରେ ସେ ବହୁତ ରାଗିଯାଇ ଭଗବାନଙ୍କୁ କହିଲା "ଦେଖନ୍ତୁ ପ୍ରଭୁ, ସବୁବେଳେ, ସବୁ ବର୍ଷ ମୋ ଫସଲ ଉଜାଡି ଦଉଛ  । ମୋ ଉଜୁଡା କ୍ଷେତ ପାଇଁ ତମେ ହିଁ ନାଟର ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ  । ତମେ  ମୋତେ ଥରେ ବରଦାନ ଦେଇ ମୋ ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ ପାଣିପାଗ କର, ଦେଖିବ ମୁଁ କିପରି ଫସଲ କରି ଅନ୍ନଭଣ୍ଡାର ପୂରଣ କରିଦେବି  ।"
ଭଗବାନ ଅଦୃଶ୍ୟ ଭାବେ ବର ଦେଇ ପକେଇଲେ  । "ତଥାସ୍ତୁ" ବୋଲି ତାକୁ ସ୍ୱପ୍ନାଦେଶ ହେଲା  । 
ଏହା ଉତାରୁ ସିଏ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା ଚାଷବାସ କାମ  । ଯେତେବେଳ ଖରା ଚାହିଁଲା ସେତେବେଳେ ଖରା, ଯେତେବେଳେ ବର୍ଷା ଚାହିଁଲା ସେତେବେଳେ ବର୍ଷା କରାଇଲା  । ଏଥର ଭଲ ଫସଲ ହେଲା  ।
ଏଥିରେ ଖୁସି ହୋଇ ସେ ମନେ ମନେ ଭଗବାନଙ୍କୁ କହିଲା, ଭଗବାନ କୃଷକକୁ ଅଯଥାରେ ହଇରାଣ କରନ୍ତି  । ଏଥର ଦେଖନ୍ତୁ ସିଏ କିମିତି ଫସଲ ହୁଏ  ।
କିଛିଦିନ ଗଲା  । କିଛିଦନ ପରେ ଫସଲ ଅମଳ ବେଳ ଆସିବାରୁ କୃଷକଟି କ୍ଷେତକୁ ଧାନ କାଟିବାକୁ ପହଞ୍ଚିଲା  । ସେଠି ସେ ଯାହା ଦେଖିଲା ତାହା ତାର ଆଖିକୁ ବିଶ୍ୱାସ ଆସିଲାନି  । କୌଣସି ଶସ୍ୟରେ ଦାନା ନଥିଲା  । ସବୁତକ ଫମ୍ପା ! 
କୃଷକଟି ଭାଙ୍ଗି ପଡି ପୁଣି ଭଗବାନଙ୍କୁ ଡାକିଲା  । "କହିଲା ଏ କ’ଣ କଲ ପ୍ରଭୁ? କେଡ? କଥା କଲ? ମୋର ପରିଶ୍ରମ ସବୁ ବୃଥା ଗଲା  ।"
କୃଷକର ଡାକ ଶୁଣି ଭଗବାନ ଶୂନ୍ୟବାଣୀ କଲେ ଆଉ କହିଲେ, ଏମିତି ହିଁ ତ ହେବାର ଥିଲା  । କାରଣ ତୁ ଧାନଗଛକୁ ଟିକେ ବି ସଂଘର୍ଷ କରିବାକୁ ଦେଲୁନି  । ନା ଜୋର ଖରା, ନା ଜୋର ପାଣି  । ନା ବାତ୍ୟା, ବନ୍ୟା ସହ ଲଢିବାର ଶକ୍ତି  । ଫଳରେ ତାକୁ ଜୀବନର କୌଣସି ସଂଘର୍ଷର ବିଷୟରେ ଜଣା ପଡିଲାନି  । ତେଣୁ ଶସ୍ୟ ସବୁ ପାକେଳେଇଲାନି  । ଆରେ ବାତ୍ୟା, ବନ୍ୟା, ପାଣି, ପବନ, ପ୍ରତିକୂଳ ପରିସ୍ଥିତିରେ ସିନା ସତ୍ତା ନିଜକୁ ବଞ୍ଚାଇବାକୁ ସଂଘର୍ଷ କରେ  । ଆଉ ସେହି ସଂଘର୍ଷ ବଳରେ ହିଁ ଜୀବନ ଆଣ୍ଟ ହୁଏ  । ନହେଲେ କୁଆଡୁ ହବ?
ପଢିଥିବା ହେତୁ ଆପଣଂକ ନିକଟରେ କୃତଜ୍ଞ । ଆସନ୍ତୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ଆମେ 'ଅମୃତ ବିନ୍ଦୁ' ମାଧ୍ୟମରେ ଜୀବନର କେତେ କଥା ବାବଦରେ ଜାଣିବା । ନମସ୍କାର ।